25 yıldır Girit'te yaşıyor, geziyor, tadıyor ve paylaşıyorum
Komşu kıyıdan karşı kıyıya geçme zamanı geldi yine… Aldım kızımı yanıma, düştüm yollara… Daha katedilecek çok kilometreler (daha doğrusu deniz milleri) var! Rüzgar izin verirse, bir gemiden diğerine binip varacağız ikimizin de doğduğu memlekete 🙂 İlk fırsatta, İzmir’den görüşmek üzere…
Hiç kısa kollu ve sandaletli iken Eylül yağmurunda ıslandınız mı? Ben ıslandım. Evet, sonunda yağmur buraya da geldi. Yaz yağmuru… Ne ağaçların ne de arabaların altı ıslandı, ne de duvar dibindeki saçak altları. Yazın bittiğine ne kadar inanmak istemezsek, o oranda da şemsiye almayı reddediyor …
Yıllardır çektiği ağrılarına ilaçların artık deva olmayacağını anlayan doktorlar, annemin ameliyatına ne yazık ki biz Girit’ten döndükten 3 hafta sonra karar verdiler. Orada olmayı çok isterdim ama tekrar gidebilme imkanım yok. Çok şükür ki benim yerime, elinden gelenin en iyisini yapacağından emin olduğum kardeşim Bahar …
Dünyada milyarlarca insan, milyarlarca da hayat var. Dünyanın bir yanında savaş, açlık ve ölüm kol gezerken öte yanda bolluktan ve gerekli gereksiz tüketim alışkanlığından çöplere atılanlar. Hep düşünürüm çöpe atılacağına yiyeceğimizden fazlasını, bir lokma ekmek bile bulamadığı için açlıktan ölen insanlara ulaştırabilmenin bir yolu olsaydı …
Bir aşağıdaki 10 günlük kadersiz bebeğe bakıyorum. Bir de daha aşağıda, tek derdi eğlenmek olan kendi çocuklarımıza. Kader dediğimiz şey bu olsa gerek, diyorum. İnsan kaderini belirleyebiliyor mu ki? Belki bir derece. Okuyup okumaması, hangi mesleği seçeceği insanın elinde çoğu(!?) zaman. Ama nerede doğacağını, nasıl …